دستان پر از خالی

 روز گذشته بسیاری از ایرانیان مناظره میان 6 نامزد انتخابات ریاست جمهوری را دیدند. هر یک از مردم قطعاً تحلیل و نظر خود را در باره محتوای مناظره دارند.

 نخستین مناظره انتخاباتی کمی بیش از 3 ساعت طول کشید، اما آیا مردم و هواداران هر یک از آنها را راضی کرد؟

 آیا نامزدها توانستند مردم را راضی کنند که در میان آنها یک کاندیدای برنامه محور صرف وجود دارد؟

 گرچه قطعاً آنهایی که هوادار هر یک از نامزدها هستند از روی تعصب سعی می کنند خود را راضی نگه دارند که نامزد آنها بهترین شرکت کننده در مناظره روز گذشته بود، چرا که نمی خواهند بپذیرند ضعف با درصدهای مختلف در میان هر 6 نامزد دیده می شد. حال یکی بیشتر، یکی کمتر.

 اما چیزی که نمود بیشتری داشت، ضعف در ارائه پاسخ و تحلیل از سوی دو نامزد دولت یعنی آقای روحانی و آقای جهانگیری بیشتر به چشم می خورد.

 این دو بزرگوار هم اکنون مسئولیت دولتی دارند و به خاطر همین مسئولیت باید برای پاسخ به پرسش هایی که نامزدها مطرح می کنند، آماده باشند و پاسخ های قانع کننده، هم برای نامزدها و هم برای مردم ارائه دهند.

 کافی است نامزدها به جای افشاگری، تخریب یکدیگر، جنجال و متهم ساختن که راست و درست آن هم نیازمند بررسی است تا حقیقت روشن شود، اندکی در اندیشه حال و آینده کشور باشند و به جای مجادله های فرسایشی، برنامه های علمی و کاربردی خود را ارائه دهند، و در کنار آن با ارائه اسناد و مدارک مستند، به عملکرد یکدیگر هم انتقاد کنند بدون این که همدیگر را متهم سازند.

 چنین فضایی کافی است مردم را راهنمایی کند تا بتوانند سره را از ناسره تشخیص دهند و باعث یک انتخاب آگاهانه شود.

 حال و هوای مناظره روز گذشته نشان داد که دولتی ها چرا از آن واهمه داشتند و بارها به خاطر اعتراضات آنها تغییر یافت. البته طبیعی هم هست چرا که نامزدهای دولتی که یکی از آنها رئیس جمهور است و دیگری معاون اول او، از بالا نگاه می کنند، غرور می تواند باعث چنین واکنش هایی شود. البته پس از مدتی که از برگزاری مناظره گذشت و فضای آن برای دو نامزد دولت سنگین شد، مظلوم نمایی در جریان مناظره دستمایه آنها قرار گرفت و حتی پس از پایان آن هم با انتشار نامه و بیانیه در فضای مجازی سعی در ادامه همان مظلوم نمایی کردند.

 مناظره به گونه ای پیش رفت که تصور می شود، آقای روحانی آمده است تا میدان را واگذار کند، البته نه به رقیب بلکه به معاون اول خود، جهانگیری هر چند بهتر از روحانی ظاهر شد، اما او هم با ضعف هایی همراه بود که اگر شرایط ادامه می یافت یا در مناظرات باقی مانده نمود یابد، عصبانیت او بیرون می زند و بازی مناظره به هم می خورد.

 تنها به یک نکته ای که نامزدهای دولت به آن اشاره کردند و آن را ابزاری برای تخریب یکی از نامزدها قرار دادند اشاره کوچکی می کنم.

 برج سازی موضوعی بود که آقای جهانگیری به آن اشاره کرد و شهردار تهران را شهردار برج سازی نام نهاد.

 اما واقعیت و حقیقت چیز دیگری است، برای ساخت برج های بالای 12 طبقه کمیسیون ماده 5 باید نظر دهد. بدون نظر این کمیسیون هیچ برج بالای 12 طبقه ساخته نمی شود.

 اعضای این کمیسیون معاون وزارت راه و شهرسازی، معاون وزارت جهاد کشاورزی، معاون وزارت کشور، معاون وزارت نیرو، معاون سازمان میراث فرهنگی، معاون سازمان حفاظت از محیط زیست، رئیس شورای شهر تهران و شهردار تهران هستند که البته رئیس شورای شهر حق رأی ندارد.

 ترکیب این کمیسیون نشان می دهد که اکثریت با دولت است و شهرداری تهران و شورای شهر در واقع هیچ نقش تأثیر گذاری در آن ندارد.

 آقای جهانگیری و آقای روحانی یا از قانون اطلاعی ندارند یا این که در این مناظره سعی داشتند تا به هر طریقی نامزدهای رقیب را تخریب کنند. که البته با وجود رسانه های فراگیر نمی توان به فرافکنی و وارد کردن اتهام رو آورد چرا که آنها به شفاف سازی خواهند پرداخت و واقعیت روشن می شود.

 در هر صورت آنچه که در مناظره روز گذشته میان 6 نامزد نمایان است، دستان پر از خالی دو نامزد دولت یعنی آقایان روحانی و جهانگیری رو شد.

 اگر وضعیت این دو نامزد در مناظره های بعدی هم چنین باشد، بازنده اصلی این مناظره ها دولت مستقر خواهد بود حتی اگر در روز انتخابات هم یکی از آنها بتواند رأی مردم را با خود داشته باشد